- rahat
- sif. və zərf <ər.>1. Əziyyətsiz, əziyyət verməyən, narahat etməyən. Yarım saata qədər yenə rahat uçuruq. M. İ.. Maşın təzə olduğundan çox rahat idi. Ə. Vəl.. Rahat durmaq – nadinclik etməmək, sakit durmaq, əl-qol açmamaq. Azanda div çöldə qalan çocuqları boğazlar; Tanrı bilməz, rahat durmaz insanları yeyərmiş. . . A. İldırım. Rahat etmək – bax rahatlamaq. Qərib üçün xacə yer salıb, otaqların birində onu rahat etdi. «Aşıq Qərib». <Nurəddini> . . gecə qulluqçu rahat edəndə anası yadına düşüb, təzədən ağlamağa başladı. S. S. A.. Rahat qoymamaq – incitmək, əziyyət vermək, narahat etmək, dinc qoymamaq, sakit qoymamaq. Ən gözəl bir nəğməni; Durub dinləyəndə mən; Yadıma düşürsən sən; Rahat qoymursan məni! Ə. C.. Rahat olmaq – bax rahatlanmaq. <Yavər Mədinəyə:> Hə, indi rahat oldunmu, mənim əzizim? – deyib soruşdu. M. İ.. Cavad gülümsündü, Aslanı göstərərək dedi: – Aslana yaxşı baxsan, mənim də ürəyim rahat olar. Ə. Vəl..2. Qayğısız, dərdsiz, dərdsiz-qəmsiz; sakit, asudə. Rahat yaşamaq. – Rahat nəfəs çəkə bilmir uyquda; San qatilin görür durmuş pusquda. A. S.. <Mirzağa> yalnız evlənməklə öz həyatını müəyyən bir şəklə sala bilər, onun sayəsində asudə, rahat bir həyat sürə bilərdi. S. H..3. Gen, gen-bol, narahat etməyən. Rahat paltar. rahat-rahat zərf Rahatcasına, rahatlıqla, narahat olmadan, sakit-sakit. Qalın paltolu adamlar rahat-rahat küçələrdən keçirdilər. A. Ş.. Yerinə girən kimi dərin yuxuya getmiş Aşıq Calal rahat-rahat nəfəs alırdı. Ə. M..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.